Ik ben er nu zo’n 48 uur en ik kan er ondertussen al een heel boek over schrijven, die indrukken die ik heb gekregen van het Griekse Thessaloniki. Toen ik dinsdag vertrok was dat vreemd, aankomen in deze drukke stad is vreemd en je in de bevolking mengen alsof je nooit anders hebt gedaan is misschien nog wel het vreemdste. De afgelopen dagen waren aan de ene kant heel heftig en daar was ik niet op voorbereid, maar tegelijkertijd gaat het leven hier nog even compleet langs me heen. Dus ehhh warning: dit lange verhaal kan heel zeikerig overkomen maar ik weet ook wel dat het een kwestie is van wennen en dat komt zeker goed.

Ik ben dus al bezig met voorbereidingen voor deze uitwisseling sinds oktober 2015 en zeker de laatste weken moest ik nog een hoop handtekeningen sprokkelen en andere dingen regelen. Dinsdagochtend voelde het alsof ik helemaal klaar was om te gaan. Vol enthousiasme vertrok ik naar Schiphol met mijn moeder en broertje maar bij de incheckbalie sloeg dat om. Mijn portemonnee was verdwenen, met daarin mijn paspoort, ID, rijbewijs, pinpas en letterlijk alles van waarde. Ik schrik wel vaker als ik dat ding op het eerste aanzicht niet in m’n tas zie, maar dit keer was het anders: hij was echt weg. Hij lag niet meer in de auto, niet op de wc waar ik net daarvoor geweest was en mijn vader had ook thuis nog goed gezocht. Ik stond daar keihard te janken want het zag er naar uit dat ik terug naar huis moest en een nieuwe vlucht moest boeken. Net op tijd kreeg ik via via een telefoontje dat een vrouw ‘m had gevonden op de parkeerplaats. Die held had mijn studentenkaart gebruikt om via de universiteit zo snel mogelijk met mij in contact te komen en zo was ik toch nog op tijd om mijn bagage in te checken. Ik kon haar echt niet genoeg bedanken! Dit gebeurt iedereen één keer in z’n leven, heb ik me laten vertellen.

Maar goed, daarna was ik nog steeds trillerig en plakkerig van de tranen (en zweet want ik moest heel ver rennen over Schiphol) en heb ik heel wazig afscheid genomen. Ook in het vliegtuig was ik afwezig en hoewel ik dacht dat ik helemaal ready to go was, besefte ik me ineens niet waar ik aan begon. Het welkom was niet warm. Ik kon het niet opbrengen om moeite te doen om bij het appartement te komen, ik stapte in de bus naar het centrum en heb de verhuurder me laten oppikken op een random plek. Het stomme is dus dat in Thailand (oftewel compleet aan de andere kant van de wereld) alles goed ging, overal waar het lastig werd met reizen of iets dergelijks had ik ‘t allemaal op een rijtje. Daar was ik op en top solo backpacker en leefde ik alleen maar met de mindset dat het een vakantie was en daarom was het leuk. Hier kwam ik aan en dacht ik alleen maar ‘fuck dit is mijn nieuwe woonplaats’. Ik heb geen tours geboekt, geen lijst met hotspots en andere uitstapjes: het is hier alleen nog maar wonen en dat is belachelijk moeilijk als je zo in je eentje aankomt.

Dan even iets positiefs: het appartement dat ik al in Nederland had geregeld is heel chill. Ik woon midden in het centrum, drie hoog en heb een ruime woonkamer, een keukentje, klein badkamertje en er zijn twee slaapkamers met ieder een balkon. Zaterdag komt Eline (ook Nederlands) aan, met wie ik het appartement deel. Ik ben blij dat ik vanaf dan niet meer alleen ben. Ik had niet verwacht dat ik dat zo zou ervaren nee, maar zoals ik al zei: vakantie en verhuizen blijken twee hele andere dingen.

Ik ben trouwens niet echt alleen alleen ontdekte ik gisteren. Er zijn al heel wat Erasmus studenten en gisteravond sprak ik via Facebook met een groepje af in de stad. We dronken (vet goedkope!) biertjes in een park, waar ‘s avonds heel Thessaloniki lijkt rond te hangen. Later die avond verkenden we het uitgaansgedeelte en dat was zelfs op een woensdagavond al heel gezellig. Volgens mij kan ik hier de hele avond gratis drankjes krijgen als ik dat zou willen. Blijkbaar ben ik toch wel interessant en opvallend, terwijl er meer Grieken lopen met blond haar (maar dan nep blond, en oké ik ben ook deels nep blond maar toch wel heel anders nep dan die gele plukken peroxide hier). Dan weer een uiterste: overdag lijk ik er juist helemaal bij te horen en begint iedereen tegen me in het Grieks.

Conclusie: ik snap er nog helemaal niks van hier, maar ik weet zeker dat dat met een beetje tijd goed gaat komen. Maak je vooral geen zorgen om mij en mijn kleine cultuurshock.