Het idee van Sapa is het verkennen van de omgeving, meestal wandelend. Via Facebook regelden we een weekendje met Mama Vu Vi, een lief en traditioneel Vietnamees vrouwtje. Voor ongeveer 25 euro per persoon deden we een tweedaagse trekking met haar en overnachtten we in hutjes bij haar, haar man en kindjes in de bergen. We (ok ik) waren van tevoren een beetje sceptisch over die trekkingen, ik ben namelijk nogal snel verveeld en dit leek me wel een beetje saai. Het was vermoeiend, ook mentaal (hoe verschrikkelijk dom dat ook klinkt), maar héél goed te doen. Dit wil je juist van een gelijke horen en niet van een avonturier of diehard, daarom zeg ik je: ook als je lui bent moet je naar Sapa.

Zaterdag 19 augustus

Mama Vu Vi haalde ons, en een grote groep Fransen, om kwart voor acht op bij het hotel en we begonnen meteen met de tocht. De eerste anderhalf a twee uur liepen we heftig stijl omhoog door de bosjes. Er was eigenlijk nauwelijks een pad om te volgen: gewoon bush bush. Halverwege konden we kiezen voor een easy-afslag of de moeilijke route en ik moet toch even gezegd hebben dat we gewoon diehard voor die laatste gingen. Eenmaal op het hoogste punt zouden we een prachtig uitzicht moeten hebben over de vallei maar het was compleet bewolkt. Beetje jammer. Toen we verder liepen, vlak en bergafwaarts, klaarde het gelukkig wel op. Na de lunch liepen we nog een paar uur en rond 3u ’s middags kwamen we aan bij haar huis. We hadden ongeveer 15 kilometer gelopen en dat klinkt misschien niet heel heftig maar dat was het wel. Mama Vu Vi en haar familie bereidden het eten voor en wij genoten van het uitzicht en het bier en speelden met haar kinderen. We vielen met z’n tweeën wel nogal buiten die groep Fransen maar volgens mij hebben we allebei niet meer zo’n behoefte aan gedwongen sociaal doen. Toen ze na het eten ook nog eens drankspelletjes gingen spelen met rijstwijn hoefde het van mij al helemaal niet meer zo. Serieus, ik heb een hoop gore drankjes op in mijn leven maar rijstwijn topt het echt. Die nacht sliepen we in knusse bedjes omringd door honderden krekels.

Zondag 20 augustus

We sliepen uit en werden verwend met een groot ontbijt met ei, watermeloen en heel veel pannenkoeken. Pas rond 11 uur gingen we weer lopen en toen merkten we ook meteen dat de rest (inclusief Mama Vu Vi) het zwaar had met de kater want we stopten regelmatig. Vonden wij ook niet zo erg, maar vraag me wel af waarom je precies zo’n weekend kiest om je lam te zuipen en een flinke voorraad wiet weg te roken. Goed, des te sportiever lijken wij, ha-ha. De zon scheen vandaag ook goed en het uitzicht was heel gaaf. We liepen langs rijstvelden, rivieren en watervallen en lunchten laat bij een restaurantje. Hier werden we, net als gisteren, overspoeld met kindjes die ons armbandjes en andere troep wilden verkopen. Thuis hebben ze waarschijnlijk met z’n allen een Engels verkoopliedje ingestudeerd en hoe erg we het eigenlijk ook niet wilden, tóch bezweken we voor die lieve kinders. Vanaf het restaurant bracht een taxi ons weer naar het centrum van Sapa. Ik denk dat we vandaag een kleine 10 kilometer hebben gelopen en het was ook een stuk minder zwaar dan de dag ervoor. We besloten (toch) dat we wel weer pizza hadden verdiend en namen er een rood wijntje bij. Onderweg naar het hotel bedachten we dat dit hét moment was voor een goeie voetmassage, dus dat lieten we ook nog even doen. Dat was echt zó fijn en goed voor de spierpijn, heerlijk.

Joke of the day: Maudy terwijl we door dorpjes in de bergen lopen: ‘Dit is geen Archeondorpje hè, dit is gewoon echt!’