Ik las ooit ergens dat hoe ouder je wordt hoe harder de tijd gaat. Gevoelsmatig dan. Tijd lijkt gerekt door het doen van nieuwe dingen en nieuwe dingen raken op naarmate je ouder wordt. De automatische piloot neemt het van je over. Hoewel mijn afgelopen vijf jaar een aaneenschakeling van nieuw was, heb ik het als een stroomversnelling ervaren. Vijf jaar geleden was ik achttien, op eigen initiatief maar gedwongen verhuisd naar een grote stad en in een oogwenk ben ik drieëntwintig en zomaar beland bij de after party van het studentenleven.

Om maar even behoorlijk positief af te trappen: ik had het me een stuk dramatischer voorgesteld, dat afstuderen. Als een soort Friends-taferelen waarbij ik vacatures zou omcirkelen in de krant en langzaam steeds meer genoegen zou gaan nemen met minder. Ik was er niet perse bang voor maar ik was wel voorbereid op de leegte waarover me zo vaak verteld werd. Had ik niet gelijk een baan gevonden, dan had ik nog een vast contract bij mijn bijbaan waar ik aan vast kon houden en een spaarrekening waar ik nog wel even op kon teren. Had ik niet gelijk iets gevonden om mijn dagen mee te vullen, dan had ik misschien wel een lekker lange vakantie ingepland om maar gewoon even van die tijd te profiteren. Maar alle noodscenario’s waren niet nodig: mijn stagebegeleider vond een nieuwe baan en haar vertrek werd mijn welkom.

WAT DAN

En zo liep mijn stage soepel over in werk. Had ik dat eens even goed geregeld. Nu krijg ik veel vragen over het ‘wat’. Wat is mijn werk? Wat doe ik nou precies? Vaak wuif ik deze vraag een beetje weg met een lachende ‘heb je even?’ maar daar heb ik dan achteraf spijt van. Hoe kan ik nou een functie uitoefenen als ik niet eens naar anderen kan communiceren wat ik doe. Ik probeer het nu in een paar zinnen samen te vatten, hou je vast.

Ik werk bij een organisatie die op heel veel verschillende niveaus bijdraagt aan jongerenparticipatie. Mentale gezondheid, burgerschap, politiek en nog weet ik ‘t hoeveel andere onderwerpen; alle vlakken van de samenleving waarin jongeren gehoord zouden moeten worden. Al deze projecten richten zich in eerste instantie op de kwaliteiten van iedereen op zich. Een organisatie waar diversiteit niet enkel een moetje is maar ook daadwerkelijk de waarde hiervan wordt ingezien. Ik houd me bezig met een lokaal project, in opdracht van Gemeente Utrecht, en een landelijk project over mentale gezondheid.

Dat is dus de basis van die 24 uur die ik per week op kantoor spendeer. Schrijven, bellen, managen van vrijwilligers, een stagiaire, de gemeente, verslagleggen, brainstormen, nieuwe creatieve projecten opzetten. Hartstikke leuk, en allemaal in een team waarvan ik niet eens had durven hopen dat het zo comfortabel en leerzaam zou zijn. Maar nee, ik wil er niet de hele week zijn.

OH?

De rest van de week wil ik voor mezelf werken. Jees, ik zet het eindelijk eens zwart op wit. Ik wil voor mezelf werken. Ik wil kijken wat ik met Keukenmeid.com kan bereiken, wat ik als tekstschrijver kan betekenen voor anderen, ik wil zelf bepalen wat ik doe en hoe ik dat doe, ik wil afwisseling, ik wil meer doen van dat wat ik leuk vind. Dat is best een shot in the dark want in tegenstelling tot wat veel mensen lijken te denken, verdien ik nog geen bak koffie met de teksten die ik nu schrijf. De afgelopen jaren is het bloggen een leuk zijproject geweest, een hobby, maar ik weet dat ik meer kan en wil dan dat. Er is nu zoveel ruimte voor deze investering: ik moet dit nu doen.

DUS

Dus ik presenteer mezelf nu als foodblogger en freelance tekstschrijver en we zien wel hoe het loopt. Ik vind het eng maar leuk eng. Nog niet helemaal klaar om deze nieuwe wereld te ontdekken maar wel met heel veel zin. Op zoek naar opdrachten, netwerken en mezelf steeds meer ontwikkelen op het gebied van schrijven en ondernemen. Knutselen met taal is mijn ding, ik kan me niet herinneren dat dat ooit anders is geweest, en als ik denk aan de vrijheid die ik als copywriter hoop te hebben word ik helemaal gelukkig. Hoewel dit hele plan nog op losse schroeven staat, ga ik wel gewoon NU van start. Begin before you’re ready, luidt een van de weinige quotes die ik voel.

CONCLUSIE, OFZO

En zo bevind ik me ineens tussen twee levensfasen, twee werelden. Met het ene been sta ik in het werkende leven met verplichtingen, het dragen van volle lasten en waar ik het gevoel heb dat er van alles van me wordt verwacht. Ik ben geen carrièretijger maar soms heb ik wel het idee dat dat moet als je een masterdiploma op zak heb. Snap ik wel, waarom zou je anders zoveel moeite hebben gestoken in een studie aan de universiteit. Ik zie dat anders, maar dat is wellicht stof voor een nieuw stukkie tekst.

We hadden het over mijn benen. Het andere been staat nog in de vrijheid die ik als student zo gewend ben, het maar een beetje aan kunnen kloten en me geen zorgen hoeven maken om financiën of andere verantwoordelijkheden. Niet wetende of mijn carrière die ook zo ineens is ontstaan bij me past en dat ook helemaal niet erg vinden. Me vrij voelen om de ruimte die ik nu heb te omarmen en in te richten naar een droom die ik eigenlijk altijd al had.

Schrijven voor geld.

Alle begin is moeilijk, dat weet ik, en daarom kom ik graag in contact met mensen die wat meer ervaring hebben als copywriter of juist ook beginnend zijn en samen willen sparren over deze nieuwe uitdaging. Bijvoorbeeld over gave netwerkevents, de beste cursussen, de eerste handvatten… Laat hieronder een reactie achter, stuur me een mail of een bericht op Instagram. Weet dat ik je ideeën heel erg waardeer! ♥