Ik ben een vriendinnenmens, een gezelligheidsdier (wat is dát een viezig woord). Altijd al geweest. Ik wil praten, lachen, huilen, kletsen, roddelen, huilen, schreeuwen en nog meer huilen met iemand anders. Ik heb soms de grootste moeite om na een goed gesprek weer op de fiets naar huis te stappen, echt waar. De laatste tijd heb ik een hobby ontwikkeld waar ik nu heel veel waarde aan hecht: alleen zijn. Hoe handig is het dat ik niet meer altijd iemand nodig heb om me bezig te houden? Dat ik niet meteen huilend met Facebook in een hoekje hoef te eindigen als niemand mee wil koffiedrinken 😉 I can tell you: dat is héél handig. Ik heb een prachtige theorie bedacht:

Stel, er zijn 100 dingen die je kunt doen om je vrije tijd op te vullen. Dan kun je bijvoorbeeld shoppen met een vriendin, naar de film met een knappe boy of naar een museum met je moeder. Maar als niemand tijd heeft, iedereen andere plannen maakt zonder jou, die boys in geen velden of wegen te bekennen zijn en je vervolgens besluit om iets alléén te doen? Dan zijn er ineens twee keer zoveel opties, tweehonderd! In je uppie wandelen is niet hetzelfde als met iemand anders. Natuurlijk is bijvoorbeeld samen uiteten 12345x zo leuk als alleen, maar het kán.

Ik denk dat veel mensen het moeilijk vinden om alleen dingen te ondernemen. Je hebt niemand om op terug te vallen als er iets mis gaat en je voelt je misschien bekeken. Ik las er laatst over in dit artikel van Willemijn: terwijl jij je sneu voelt als je in je eentje iets doet, hebben anderen er waarschijnlijk alleen maar bewondering voor. Tenminste, ik vind het knap als mensen zo tevreden kunnen zijn met alleen zichzelf!

Wat er nou eigenlijk zo leuk aan is? Ik kan d’r inderdaad niet echt m’n vinger op leggen, maar als je het eenmaal meemaakt, snap je waarschijnlijk precies wat ik bedoel. In plaats van diepzinnige gesprekken, raak je bijvoorbeeld aan de praat met anderen, maar dat is echt niet alles. Het voelt zo verstandig en onafhankelijk, totaal niet zielig. Het is een beetje een vicieuze cirkel: je gaat iets alleen doen > denkt OH YEAH > hebt motivatie om nog iets alleen te doen > voelt je #powergirl > wílt nog meer alleen doen. Snappie?

Afgelopen zomer ben ik bijvoorbeeld in m’n eentje op citytrip geweest naar Riga. Ik voelde me hélemaal de king of the world. Er zijn zo’n zeven miljard mensen op deze wereld die het geen drol interesseert, maar ik voelde me alles. Daar ging het me om: ik was supertrots op mezelf en het beviel nog hartstikke goed ook! Verder ga ik regelmatig in m’n eentje winkelen, lunchen in de stad en nieuwe koffietentjes ontdekken. Wat ik nog wel eens zou willen doen is bijvoorbeeld naar een nieuwe stad reizen in Nederland, écht backpacken en naar de film als ik daar gewoon een keer zin in heb.

Doen jullie vaak dingen in je eentje? En wat dan? En als je eigenlijk nooit durft, denk je dan nu ‘let’s do this’? Nou wil ik trouwens niet beweren dat ik supercool ben hoor, dit is iets wat ik het afgelopen halfjaar heb geleerd. Een beetje gedwongen misschien, thanks to the break-up, maar daarom niet minder waardevol.