Ik heb weer een kleine anderhalf uur op mijn toetsenbord zitten rammen en zie hier het resultaat: een dagboek vol. Ik praat je bij over een weekend alleen met Niko, flaneren over het Stadhuisplein, een ellendige buikgriep die het huishouden teisterde, een kutboek, logeerpartijtje in eigen huis, het lichtlaseren (IPL) van mijn benen en meer. Komt ‘ie!

Maandag 8 april

De week begon lekker chaotisch: Joran was ziek, en flink ook. Ik werkte op kantoor maar hij trok het niet met Niko erbij, dus ik ging heen en weer om ‘m uit te laten (en goed moe te maken). Na een meeting op kantoor werkte ik thuis verder. Dat ging een beeeetje moeizaam want eerdergenoemde hond was irritant. Dus ik werkte wat langer door en skipte badminton (alweer…) om thuis orde op zaken te stellen. Ook bracht ik Janny weer een bakje eten. Niko weet inmiddels dat als ik een bakje eten dichtklip en hem aanlijn, we naar De Vrouw Met De Hondenkoekjes gaan. Helemaal blij. ’s Avonds sliep ik in het logeerbed om zo veel mogelijk bacillen van Joran te vermijden :’) (En dat was stiekem best lekker, zeker omdat het ook heel hard regende en onweerde en dat maakt zo’n zolder wel extra knus.)

Dinsdag 9 april

Dinsdag was dan weer een lange werkdag want ik moest (/wilde) het een en ander afmaken. Daarna maakte ik een pasta met room, courgette en zongedroogde tomaatjes.

Woensdag 10 april

Woensdagochtend nam ik weer de tijd voor het ‘laseren’ van mijn benen met de Philips Lumea. Dat is nogal een taak (duurt lang!) (en dan heb ik nog korte beentjes ook) maar ik ben nu bijna door de opstartfase heen en ik vind het resultaat echt heel fijn. Daarbij moet ik wel zeggen dat ik de opstartfase heb verlengd: sowieso omdat ik nog niet tevreden was met het resultaat na de vier startbehandelingen, maar ook omdat ik het schema even niet zo strak kon volgen in verband met – daar heb je ‘m weer – de puppy in huis. Dan wordt geadviseerd om de opstartfase te verlengen, vandaar. Mijn benen zijn nu zo goed als haarvrij! En haren die er toch nog zijn, groeien veel langzamer en dunner terug. Voor deze IPL-behandelingen had ik na anderhalve dag al stoppels en kon ik op dag drie al geen enkelbroeken meer dragen zonder de boel bij te werken (vond ik dan hè). Nu red ik het prrrrima tot de volgende behandeling, twee weken later. En straks als het goed is een maand en over een tijdje (na de bijwerkfase) zelfs 6-12 maanden. Ik kan het nog bijna niet geloven maar we’ll see. Ik zal jullie er wat vaker over updaten 🙂

Terug naar mijn dag: de schoonmaakster maakte het huis weer aan kant terwijl ik met Niko bij Camping Ganspoort zat. Hij sliep, ik schreef blogs voor een opdrachtgever. ’s Middags las ik wat en wandelde ik in de zon. ’s Avonds at ik met Pascale bij Fiona thuis. Eerst een glaasje bubbels op het balkon, daarna een superlekkere pasta binnen. Gezellige avond ♥ Ik fietste naar huis en dacht: jeetje, wat zat ik er lekker in vandaag.

Donderdag 11 april

Nou, hoe anders was dat de volgende ochtend. Ik had Jorans buikgriep helaas tóch overgenomen en lag dus de hele dag knock out op de bank. Met een emmertje erbij. Als kind mocht ik altijd cola en chips als ik ziek was en op de een of andere manier blijft dat ook nu iets speciaals. Terwijl ik elke dag cola en chips mag. Ach ja, het is een lichtpuntje.

Vrijdag 12 april

Ook vrijdag bleef ik nog ziek thuis. Ik was vooral heel erg moe en nog een beetje borrelig, maar rond de middag knapte ik gelukkig wel echt op. Een wandelingetje deed me ook goed. ’s Avonds aten we zoete aardappel-wortelpuree met biefstuk. Zou ik zelf niet per se hebben uitgezocht, maar was een ‘foutje’ van de maaltijdbox die ik een tijdje geleden mocht proberen. Was alsnog wel lekker!

Zaterdag 13 april

Lichamelijk ging het vandaag weer helemaal goed. Mentaal had ik er ff geen zin in. Ik had beide weekenddagen de zorg voor Niko (de hond – ik ben me ervan bewust dat het de hele tijd lijkt alsof ik over een heel zorgbehoevend kind praat maar nee, we hebben het nog steeds over een puppy) en hij eist nogal veel energie en aandacht op het moment (op een hele irritante manier) dus ik wist even niet hoe ik dat door ging komen. Maar het was ook heel lekker weer dus ik wilde wel íéts. Ik besloot naar Rhijnauwen (natuurgebied) te rijden om daar een rondje te wandelen en even wat te drinken op het terras. Het was knetttterdruk (logisch met dit weer) maar Niko is dan gelukkig nog steeds wel handelbaar. Das fijn.

Eenmaal thuis las ik dit boek uit en dit zei ik erover op Insta (…):

“Iemand pusht me al jaren om dit boek te gaan lezen want het is ‘zoooo mooi’ maar het bleek vooral zoooo niet mijn ding. Haha (sorry). Het is een snoezig en slap romannetje. Plot: wel oké en origineel. Uitwerking: tergend langzaam en slecht ontwikkeld, bijzonder slecht vertaald. Als je van The Sound Of Music houdt, schijnt dit wel aantrekkelijk en herkenbaar te zijn (weet ik niet, nooit gezien). Twee sterren.”

Daarna ging ik iets leukers doen, namelijk sushi maken. Heerlijk therapeutisch, zelfs terwijl er een hond in je knieholten staat te hijgen. Ik proefde ook de Rotterdamse sojasaus die ik van mijn schoonzus voor mijn verjaardag kreeg. Supergoeie maaltijd was dit ♥ De rest van de avond hing ik op de bank met het laatste seizoen van Sex Education. Ik keek ‘m helemaal af maar eigenlijk vond ik dit seizoen helemaal niks.

Zondag 14 april

Bel de krant! Deze ochtend maakte ik voor het eerst in langgg weer eens een reel. Ik deel ‘m snel op Insta (en het hele recept deel ik dan natuurlijk ook hier!) maar ik kan je alvast zeggen: erg goed. ’s Middags nam ik Niko weer op sleeptouw. Dit keer fietsten we verder dan ooit, namelijk helemaal naar de binnenstad. Daar was ‘ie nog niet geweest (en ik wil wel dat hij went aan de drukte) + ik wilde de nieuwe Anne & Max naast mijn oude huis wel eens zien. Daar dronk ik koffie met Pascale, heerlijk in de zon. Daarna liepen we 200 meter naar een boekenwinkel, maar over die afstand hebben we zeker een half uur gedaan. De terrassen zaten vol en we hadden een bekíjks met die hond, niet. normaal. Alsof de stadse mens kennismaakte met een uitgestorven diersoort. Hier in mijn wijk is het al een aandachtstrekker, maar in het centrum op een zonnige dag? Een keiharde chickie magnet. En dat snap ik wel want op straat is het echt een schat. Hij is klein en pluizig, en ook kalm, vriendelijk en nieuwsgierig. Binnenshuis is dat wel anders, daar heeft ‘ie echt hele pittige buien (we hebben het nog steeds over een hond, geen kleuter) en worden we soms echt helemaal debiel van hem. We weten ook heus dat dat goedkomt, maar dat neemt niet weg dat het af en toe even afzien is.

Eenmaal terug thuis viel hij als een blok in slaap in de bench, dus had ik m’n handen even vrij. Ik haalde patat (hij zat thuis te blaffen, maak je geen illusies: alleen laten gaat nog steeds niet zo goed) en daarna wandelden we nog een klein rondje. De rest van de avond tikte ik dit dagboek.

Tot volgende week!