Februari ging van ijzige kou, wintersportblues (♥!) en gebroken schaatsen naar een zonnig dakterras, zonnebrillen en ijskoffies. In de tijd daartussen was er vooral sprake van veel gewandel, veel gechagrijn (kan er niet meer van maken, sorry), logeerfeestjes en de herintrede van een fatsoenlijke ochtendroutine. Lees mee!

1 tot en met 7 februari

Mijn fotodagboeken zijn de laatste maanden niet meer wat ze geweest zijn, hè? Het schrijven vind ik nog leuk, maar door de maand heen heb ik nauwelijks momenten waarbij ik denk ‘hey, dit is een foto waard’. Ik geef dat kutvirus absoluut de schuld van mijn neerslachtigheid. En ik geef mezelf honderdduizend complimenten voor hoe ik het allemaal toch nog trek. Ik bedoel: een jaar opgesloten zitten in een appartementje van net 40 vierkante meter, één huisgenoot hebben die ik alleen ‘s avonds laat zie, een eigen bedrijf onderhouden, werken in loondienst met collega’s die ik al een half jaar niet heb gezien, (met moeite, maar toch) in beweging blijven, een behoorlijk verantwoordelijkheidsgevoel/discipline behouden om regels na te leven maar dan toch manieren kunnen vinden om het mentaal nog leefbaar en licht te houden. Go me. En een schouderklopje voor jou, ook.

De spannende verhalen komen hoop ik ooit wel weer. Voor nu loods ik ons (jij, ik) gewoon even door februari heen.

De eerste week van de maand stond in het teken van werk en van ‘omg is het nú al februari?!’. Bij mijn vaste baan werkten we met ons team aan een vette campagne om jongeren te motiveren binnenkort te gaan stemmen (like, share, comment, alles op deze post). Voor Keukenmeid werkte ik ook aan een paar nieuwe opdrachten: websiteteksten voor een horecazaak, nog meer websiteteksten voor een nog te lanceren bemiddelingsbureau en blogs (dat vind altijd de leukste opdrachten!) voor een coach. Voor dat laatste deed ik ook een online brainstorm met de opdrachtgever.

Hoogtepunt van de week was absoluut de sneeuw! Dat maakte de wereld ineens even zo anders. Er gebeurde iets, omg! Ik keek er eigenlijk helemaal niet naar uit, maar toen het er eenmaal lag en later zelfs de zon nog ging schijnen, vond ik het héérlijk.

8 tot en met 11 februari

See? Ingepakt, zonnebril op, après-skimuziek in m’n oren (geen grap) trotseerde ik de sneeuw deze week. Het maakte me echt vrolijk en überhaupt dát feit (dat het iets was om vrolijk van te worden) maakte me al vrolijk. Life zit ‘m in de small things, hè? Zo vrolijk dat ik er mislukte koekjes bij bakte (gemaakt met vanille-ijs in het beslag, aanrader wel, maar doe er dan ook wel bakpoeder bij). Ook fabriceerde ik die totaal ontplofte hype van tomaten met feta uit de oven, maar dat vond ik echt niks. Ik hou van feta, maar een vloeibare saus met die zanderige, korrelige textuur? No thanks. Ik ga het binnenkort nog eens proberen met wat aanpassingen, want als 7 miljard mensen collectief hebben besloten dat dit helemaal het einde is, dan doe ik vast iets fout.

Also: ik Google net even hoeveel mensen er eigenlijk op de aarde wonen en sloeg steil achterover van deze net zo steile lijn. Dit wist ik helemaal niet.

12 tot en met 18 februari

Net als de rest van Nederland wandelde ik me helemaal suf in de zon én viste ik mijn schaatsen uit de kast voor een rondje op het ijs! Nou ja, ik kreeg de oude schaatsen van mijn moeder ‘want die waren tenminste nog scherp’. Joran, zijn vader en ik deden een rondje door een natuurgebied bij onze ouders in de buurt en precies halverwege brak mijn schaats af. Gewoon, krak, hele schoen doormidden. Wat blijkt? Je kunt niet zomaar rekenen op de investering die je moeder deed met haar zakgeld in 1986. Gelukkig kon mijn moeder me een nieuw paar komen brengen maar ook díe waren verteerd. Ze bracht me terug naar het startpunt (maar we gingen eerst nog even gedag zeggen tegen mijn opa die op dat moment al 1 van de 2 vaccins in de pocket had). Het was uiteindelijk alsnog een hele leuke middag. Het was zo gezellig op het ijs, mensen waren zo blij, het voelde zo goed om eindelijk weer eens te kunnen schaatsen. Ik kreeg de oude schaatsen van Jorans moeder mee zodat we in Utrecht ook nog een rondje konden maken. Stonden we op zondagochtend vóór 10 uur ‘s ochtends al helemaal in skipak op het ijs. Was heel leuk! Volgend jaar nog ff een normaal paar handschoenen en ik ben helemaal blij.

Na ons laatste ritje op zondag at ik taart met vriendinnen, om Nienkes verjaardag te vieren. Ze reed langs een paar steden met taart in de kofferbak, heel leuk, haha! Daarna kakte ik weer helemaal in en ging ik pas op woensdagochtend weer naar buiten. De sneeuw bleek al helemaal weg te zijn, hahaha.

19 tot en met 24 februari

Op vrijdagavond sliep ik bij Ilona (in het bed van Milenka, check dat briefje haha) om ook tijdens deze fluttijd met avondklok ‘s avonds nog eens wat gezelligs te kunnen doen. We bestelden pizza, keken een heerlijke 90’s film maar ik weet niet eens meer welke, en gingen vroeg naar bed. De volgende ochtend ontbeten we in het zonnetje in haar gezellige huiskamer. Daarna fietste ik meteen door naar Pascale (voor nieuwe lezers: vriendin van de middelbare school die ook naar Utrecht verhuisde voor haar studie) om daar met haar en Nadine (ook vriendin van de middelbare school) te wandelen.

Ook zondag bleef het lekker zomers. Ik wandelde met Ilona, we zaten in de zon op het dakterras (zo lekker!) en ‘s avonds bestelden Joran en ik gewoon weer patatjes en kipsaté. Zoals het hoort.

Ook besloot ik dit weekend om weer ff wat energie in het leven te gooien. Joran gaat iedere ochtend om kwart over 6 van huis weg en ik nam mezelf voor om met hem tegelijk op te staan. Dan kan ik ‘s ochtends alvast werken voor Keukenmeid, een ochtendwandeling maken en daarna ‘gewoon’ met collega’s meedoen. Het voordeel is dan dus dat ik niet ná zo’n hele werkdag nog al die Keukenmeid-dingen hoef op te pakken. Het nadeel is dat je avond dan ook rond een uur of 10 wel voorbij is, als je genoeg slaap wil pakken. Maar goed, het is ook niet alsof ik de kroeg nog in zou duiken, ofzo.

25 tot en met 28 februari

Nou, dat vroeg opstaan ging dus echt wel heel goed. Als ik rond een uur of 5, half 6 klaar ben met werken, ben ik nu ook echt klaar. Ik hoef niet nog een spellingcheck te doen, een opzetje te schrijven voor een persbericht, een factuur te versturen. Dat doe ik nu gewoon ‘s ochtends alvast. Voor nu werkt dit fijn.

En wat ik dan deed na werktijd? Een beetje inlezen in de verschillende politieke partijen en hun standpunten, beetje koken (zoals deze gestoomde aubergine en tofu met miso) en een beetje dansen voor de tv. Op vrijdagavond sliep Ilona bij mij op de bank, nadat we vét lekker Indiaas bestelden bij Namaskar. De volgende dag begon heel lekker fris en zonnig. Ik was alleen thuis (heerlijk), waste de plantjes en vette de tafel in. Daarna was het wel gedaan met de frisse moed en hing ik de hele middag en avond als een slappe, chagrijnige vaatdoek op de bank. Nergens zin in, beetje mweh. Zondagochtend voelde ik me beter (maar deed ik wel nog ff een coronatest, want was verkouden en had keelpijn) en die was gelukkig negatief. Ik had de uitslag trouwens na 1,5 uur (!!!) al binnen. Hoe dan. Dat was extra fijn omdat ik die middag wat leuks op de planning had staan. Twee vriendinnen van de vriendengroep van de middelbare school, hadden een actieve middag en avond georganiseerd. Online, met leuke spelletjes, en ook offline, met voor iedereen een aparte wandelroute en een zelfgemaakte, persoonlijke podcast voor onderweg. Pascale en ik hadden hetzelfde eindpunt en dronken een ijskoffie aan de gracht. Daarna aten we bij mij thuis. Hoe leuk is het dat mensen nu, na een jaar lockdown, nog de moeite nemen om zoiets creatiefs te bedenken?! Lieve vrienden, heb ik.

♥♥♥

Ik wil het fotodagboek nu afronden, maar besef ineens dat ik iets belangrijks van deze maand nog helemaal niet heb genoemd: de zoektocht naar een nieuw huis. Yes, dat lees je goed. We wonen nu pas net een jaar in dit appartement, maar we willen bigger en better: een koophuis. Afgelopen maand regelden we van alles, sprak ik heel veel makelaars en lazen we ons in over hypotheken en al dat gedoe. Kleine spoiler: terwijl ik dit schrijf, staan we aan de vooravond van ons eerste bod. ZO SPANNEND, niet te doen. Misschien vertel ik er in het volgende fotodagboek meer over, misschien ook niet. Mocht het namelijk lukken, weet nog steeds niet wanneer zoiets definitief is. En ik ga het niet van de daken schreeuwen als het niet helemaal rond is. Voor nu: samengeknepen billen. Duim met ons mee, alsjeblieft dankjewel!