Nou denk ik niet per se dat ik deze periode óóit nog zal vergeten, maar voor de zekerheid heb ik de afgelopen drie weken op de foto gezet en genotuleerd. Uitgebreid. Het dagboek begint met een pubquiz, de musical van Tina Turner en wordt al snel gevolgd door heel veel thuiszitten, wat tranen en een pak roze koeken om mijn verjaardag mee te vieren. Veel tekst, bereid je voor 😉

Links: Maandag was een werkdag zoals altijd, behalve dat ik tussendoor snel naar huis liep om daar een tasje met boeken aan te nemen. Een volger op Instagram had mijn oproep voor leuke leestips gezien, en ze had nog een stapeltje liggen waar ze vanaf moest. Súperlief! Heel blij mee! Dinsdag was ook een gewoonlijke werkdag (althans, ik kan me er niks meer van herinneren dus spectaculair was het waarschijnlijk niet) en ‘s avonds flanste ik snel deze vega (misschien zelfs vegan) rendang met balletjes en kurkuma-kokosrijst in elkaar. Heel simpel, maar het recept zal ik binnenkort nog plaatsen!
Midden: Daarna fietste ik snel naar Lijn4 voor een pubquiz met team Foodies! Een paar meiden van de eetclub, dus. We werden 14e van de 19 als ik het me goed herinner, maar dat ben ik inmiddels gewend.
Rechts: Woensdagochtend ging ik een paar uur naar werk voor een licht- en geluidworkshop. Niet dat ik daar verantwoordelijk voor ben, maar het is wel handig dat ik nu kan bijspringen bij draaidagen als dat nodig is. Thuis werd dit pakketje gefermenteerde yoghurt van een nieuw Rotterdams merk bezorgd. Lief! Niet mijn ding overigens, er zat een soort ‘prik’ in en dat kon ik niet plaatsen in mijn hoofd.

Links: Woensdag werd, zo blijkt later, het laatste dagje uit voor een hele lange tijd. Mijn moeder kwam (handgelletje in de jaszak, dat wel) naar Utrecht voor Tina Turner – de musical. ‘s Middags dronken we koffie bij Stach en shopten we wat kleding, zoals de jas op onderstaande foto. ‘s Avonds maakte ik risotto met courgette, Parmezaan en zwarte knoflook voor ons.
Midden: Dit recept dus, maar dan met witte wijn in plaats van prosecco.
Rechts: Showtime! Musicals zijn niet per se mijn ding, al vond ik het vroeger wel geweldig en zat ik zelfs op toneelles. Tegenwoordig krommen mijn tenen vooral als een verhaal ineens overgaat in een hysterisch lied. Was ik ook op voorbereid, dus ik heb goed genoten van deze over het leven van Tina Turner. Het verhaal gaat snel, hou ik van, en de muziek blijft lekker. Mijn moeder was vroeger die hard fan en die zat echt te genieten. Zo fijn is dat!

Links: Donderdag was fucking raar. Werk begon prima, totdat Joran me belde met het nieuws dat hij vanaf de volgende ochtend in quarantaine zou gaan op werk. Niet leuk, natuurlijk, maar ik schrok er ook vooral heel erg van. Ik nam de richtlijnen van het RIVM al bijzonder serieus, maar dat was dan vooral ‘hihi geen handen schudden’ en zoveel schrobben met zeep dat je knokkels gaan bloeden. Dit was ineens andere koek. Ik kon me niet meer concentreren en besloot te gaan wandelen en op zoek te gaan naar een thermometer. Just in case. En ik was de storm net voor, zo bleek. ‘s Middags werden de maatregelen aangescherpt.
Midden: Die avond haalde ik verfspullen om de quarantainetijd door te komen en ik moet zeggen: die gebruik ik écht goed. Joran sliep die avond voor de laatste keer thuis, voor een tijdje dan.
Rechts: Vrijdagochtend deed ik boodschappen. Ik had (en heb) ook meer eten dan normaal in huis. Wetende dat ik een tijdje alleen zou zijn, wilde ik het mezelf niet aandoen om iedere dag naar de winkel te gaan. Dat doe ik normaal namelijk wel, vier of vijf keer in de week zeker, en dat lijkt me nu niet zo’n goed plan. Ik ben deze light hamstersessie aan het goedpraten, merk je het?

Links: Veel gezond eten, maar ook deze roze koeken waar ik mijn naderende verjaardag eens keihard mee ging vieren.
Midden: Ik trok de verf ook maar meteen uit de kast en knoeide dit in elkaar. Hele uitdaging hè, met alleen primaire kleuren.
Rechts: Vrijdag had ik mezelf nog even vrij gegeven van blog/schrijven/werk. Ik had mezelf wel allerlei taken kunnen opleggen, maar het nieuws, de chaos van de wereld, zat me even te hoog om me op iets anders te concentreren. En dat vond ik oké. Schilderen en vreten it is. Muziek lekker hard, meezingen en de vrijmibo met mezelf inluiden. Pascale schoof gezellig aan na haar zware werkdag (bij een reisbureau…), we haalden poké bowls en keken Meisje van Plezier.

Links: Zaterdag voelde zo tegenstrijdig. Ik bleef binnen en meldde me af voor een verjaardagsfeest, maar tegelijkertijd leek er buiten mijn huis nog zo weinig aan de hand. De zon liet zich zien en het was ongekend druk op straat. De terrasjes in mijn buurt zaten vol. Ik begreep er niets van.
Midden: Ik liet me die middag ook verleiden en liep met een vriendin, op gepaste afstand, door de stad en kocht een bos tulpen om het huis mee op te vrolijken. Ze hebben precies twee weken mooi staan wezen op de eettafel, heel leuk!
Rechts: Verder schilderde ik dit weekend veel. Niet met de intentie om echt iets geweldig moois te maken, maar puur als ontspanning. Héérlijk – ik raad het iedereen aan. Zondag begon ik op mijn vanaf dat moment nieuwe favo spot: op de vensterbank, met uitzicht over de straat. Een soort menselijk contact 😉

Links: De wijn moest weer eens op: risotto. Een hele simpele versie, het recept zal ik nog uitwerken! Verder blogde ik deze dag wat en keek ik veel tv.
Midden: Maandag was de eerste échte thuiswerkdag. Ik zag ‘m al aankomen, dus op donderdag had ik mijn laptop en alle benodigdheden al mee naar huis genomen. Dat scheelde veel gedoe, gelukkig.
Rechts: We begonnen de dag met ons team via Zoom en dat was even wennen, maar ging uiteindelijk best goed! We maakten een grappig filmpje en daarmee hebben we grote platforms én de nationale tv gehaald, haha! Hier kun je ‘m zien.

Links: Na werktijd sportte ik in de woonkamer. Echt fitter zal ik er niet van worden maar innovatiever zeker wel: deadlifts met een krat bier, squats met een tas vol boeken en flessen wijn en zware pannen als losse gewichtjes. Toastjes met brie als laatste avondmaal als 23-jarige, kon er ook nog wel bij.
Midden: Morning! Jarig! Geen verjaardag zoals ik ‘m me had voorgesteld, natuurlijk. Jammer maar helaas – ik had me er wel bij neergelegd. In normale tijden leg ik er al nooit zoveel druk op: vaak eet ik met vriendinnen, ga ik de stad in voor koffie en taart met mijn moeder en bezoek ik tenminste één terrasje. Op 17 maart is het namelijk áltijd een mooie lentedag. Zo ook vandaag, en daar genoot ik van terwijl ik belde met mijn moeder en langs de verlaten grachten wandelde. Deze foto is een foutje, de lucht was strak blauw.
Rechts: In een post op Instagram schreef ik dit: “JARIG! 24. Goeiemorgen hé. Kunnen we lang of kort over lullen: zo had ik ‘m niet gepland. Geen mensen om me heen, geen terrasjes, geen traktaties. Wel een rondje om de dom (dat voelt na een paar dagen binnen al badass), een virtual party met vriendinnen en zes roze koeken waar ik al zeker vier dagen vol verlangen naar staar. De knop heb ik zelf gelukkig prima om kunnen zetten: het is wat het is. Volgend jaar weer een verjaardag. Voor vandaag heb ik één wens: dat alle mensen die me dierbaar zijn er dan ook nog zijn. 24 en ik zie het leven ineens in perspectief. Ook wat waard.”

Links: Na het rondje wandelen werkte ik een paar welverdiende roze koeken naar binnen. Dat deed ik eerder blijkbaar ook al, zo stuurde mijn moeder. Hahaha.
Midden: Ik werkte een paar uur (ik had eigenlijk een dagje vrij geregeld maar die had ik niet meer nodig), er werd door een recordaantal mensen voor me gezongen (collega’s, vriendinnen, oud-huisgenoten, nog meer collega’s, ouders. Lief.) en ik begon in het cadeau dat ik mezelf had gegeven (Je bent jong en je krijgt wat, van Monique van Loon). ‘s Middags stonden mijn oud-huisgenoten voor de deur met wijn, bloemen en koekjes en met hen heb ik nog een rustig rondje gewandeld. Ik was vandaag alleen, maar absoluut niet eenzaam ♥
Rechts: Ik bestelde een lekkere pizza en veel te duur ijs bij La Delizia (in Utrecht, vet goeie pizza’s) en keek Anne+, hele leuke serie! Verder belde ik met vriendinnen en dronk ik wijn. De regel ‘in m’n eentje geen alcohol’ heb ik al enige tijd geleden vaarwel gezwaaid.

Links: Woensdag. Normaal een vrije dag maar ik vond het deze week juist wel fijn om gewoon iedere dag een paar uur te werken. Dan had ik een beetje ritme, had ik contact met mensen en bleef ik ook op de hoogte van alle chaotische ontwikkelingen op werk. Snel schakelen, enzo. Op woensdag deed ik dat dus. Verder maakte ik vandaag schoon, deed ik weer eens boodschappen en liet ik de hele dag een pan stoofvlees pruttelen. Ook volgde ik een digitale yogales. Had ik wel ff nodig want ik had me een spíerpijn van twee dagen eerder…
Midden: ‘s Avonds belde ik lang met Joran en ondertussen maakte ik dit pareltje. Het heet ‘groepsimmuniteit’ en het dient in de verre toekomst te worden getoond aan mijn kleinkinderen en iedereen die mijn verhalen over het jaar 2020 maar aan moet horen.
Rechts: Ok, weer een dag verder! Deze quarantaine maakt een ochtendmens van me: al lekker vroeg wandelde ik een dik uur door en om de stad heen, langs de singel. Rond 8 uur is het nog heerlijk stil op straat en komt er niemand in je straal van anderhalve meter.

Links: Tussen werk door at ik de beste lunch ooit: stoofvlees met friet en geroosterde worteltjes. Onmogelijk lekker in een lunchbox te proppen maar als je dan tóch thuis aan het werk bent…
Midden: ‘s Avonds deed ik mee met een online lesje van Fit For Free (live op Instagram). Dit keer was het een les Afrobeats en hoewel (of omdat?) ik er niks van bak, vind ik het wel heerlijk om zo door mijn huiskamer te dansen.
Rechts: Vrijdag, 20 maart, was het nationale pannenkoekendag! Had Annemarije alvast wat plaatjes voor geschoten, haha!

Links: Deze dag nam ik wél even helemaal vrij. Ik werkte aan mijn blog en schreef kaartjes voor vriendinnen en voor opa. Die arme man is nooit gedigitaliseerd omdat dat nooit nodig bleek, de hele dag liepen er mensen in en uit, maar daardoor is zijn sociale contact nu ineens heel beperkt. Ik heb een sudoku gemaakt in zijn kaart.
Midden: ‘s Middags gooide ik ze meteen op de post terwijl ik wandelde met een collega. Zij is ook alleen thuis en het is fijn dat we elkaar op deze manier, heel voorzichtig, een beetje bij kunnen staan. Ik was nog geen twee minuten thuis of er tikte een vriendin op het raam voor een praatje. Lief.
Rechts: En zo goed als het eigenlijk gaat de hele week, zo diep ga ik ook af en toe. Het is vaak een kwestie van minuten: dankbaar, gelukkig, bang en verdrietig wisselen elkaar in hoog tempo af. De heftigheid van alles wat er gebeurt, is soms even te veel.

Links: Nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik begon ‘m met een flinke yogasessie, en dronk daarna koffie op het dakterras (gedeeld en helaas niet direct aan ons appartement vast, maar toch fijn.)
Midden: B i z a r  hoe stil de stad is. Dat was zeg maar niet helemaal waar ik van uitging toen we een paar maanden geleden verhuisden.
Rechts: ‘s Middags maakte ik vegan gyoza’s (zie foto hieronder) en bracht ik ook een bakje langs bij die collega, met wie ik nog een rondje wandelde. De hele avond keek ik tv en eigenlijk kan ik daar nog steeds wel van genieten. Zondag zat ik weer op het dak met koffie en een boek en verder werkte ik nog wat aan mijn blog. Rustig aan.

Links: Foto’s zijn even door elkaar gemixt (vraag me sowieso meerdere keren per dag af of het woensdag of zaterdag is) maar ik was, zoals je ziet, in een artistieke/sentimentele bui. Hou ‘t maar bij eten, meid.
Midden: Zelfs de sportsessie op zondagochtend moest eraan geloven. Ik heb wel vaker zo’n moment dat het helemaal kriebelt om tóch echt meer te doen met mijn spiegelreflex, maar meestal denk ik na een halve minuut al ‘neh, dit is niet mijn ding’. Mijn foodfoto’s maak ik ook met deze camera, maar dat is gewoon niet mijn favoriete onderdeel van het foodbloggen.
Rechts: Koken en eten daarentegen… oh yes. Deze vegan gyoza’s waren echt wel goed gelukt! Misschien een tikkeltje te dik deeg, maar zeker goed. Het recept komt snel online! Na de laatste gyoza’s als lunch vond ‘het biertje in de zon’ plaats. ‘s Avonds prakte ik een gezonde maaltijd in elkaar en keek ik Zondag Met Lubach. Was een bijzondere aflevering (voor mij). Heb zo hard gelachen. Als je de juiste aanwijzingen in dit fotodagboek en in de aflevering aan elkaar kunt linken, weet je waarom. Haaaha, heb je weer wat te doen 😉

Links: Maandag was een drukke werkdag. Na een week aankloten vanuit huis hadden we het ineens helemaal onder de knie. Om vijf uur moest ik wel écht stoppen, want ik moest me voorbereiden op mijn Insta live debuut om zes! Samen met een stuk of 20 anderen kookte en kletste ik live. Ik vond het zoooo spannend maar uiteindelijk ook echt wel heel leuk! Wel te chaotisch, ik heb al wat ideeën hoe ik dat beter kan doen. Misschien doen we ‘t binnenkort nog eens!
Midden: Dit was het resultaat dus: pasta pesto met spinazie, garnalen en frisse appel. Vét lekker! Het recept ga ik nog uitschrijven!
Rechts: Goeie werkdag weer, fijn. ‘s Middags deed ik een walk and (telefoon)talk met Fiona. Oneerlijk hè, dat het juist nu eindelijk lekker zonnig is? Daarna sportte ik weer met die krat bier (-1 flesje) en een zware doos.

Links: Verder had ik die hele avond alleen maar zin in zoete aardappelfriet. Dus dat werd mijn avondeten. Alleen maar zoete aardappelfriet. Ik gebruikte dit recept en ze werden voor het eerst lekker knapperig, nice!
Midden: Op woensdagochtend had ik er om 9 uur al een uur wandelen en een rondje door de (veel te drukke…) supermarkt op zitten. Genieten van de ochtendzon en de stilte vanaf de vensterbank. Een nieuw ritueel is geboren.
Rechts: Eerst werkte ik een paar uur, daarna ging ik eens goed zitten voor de jaaropgave van 2019. Ik had het overschat, zo erg bleek het niet te zijn. Of ik heb dingen echt helemaal verkeerd gedaan, we gaan ‘t meemaken. Verder was mijn administratie tot deze ochtend nog 100% analoog en heb ik alles van het eerste kwartaal van 2020 eindelijk overgezet naar een digitaal systeem. Snap er vooralsnog de ballen van maar het is een stap!

Links: Tijd voor leukere dingen! Lunchen op het dakterras. Die zon, I need it.
Midden: ‘s Avonds maakte ik met restjes een heerlijke maaltijd: melanzane parmigiana (maar dan nog simpeler dan ooit) met een dikke laag mascarpone met geraspte kaas. Check dat gebrande korstje… Zo goed.
Rechts: Die avond speelde ik online 30 seconds met een hele groep mensen die ik niet ken, behalve oud-huisgenoot Milenka. Leuk initiatief van STAD. Bijna gewonnen zelfs, bijna.

Links: Ochtendrondje door de stad. Het gaat wennen, die stilte en dat thuis zijn, maar tegelijkertijd blijft het ook zo verschrikkelijk raar. Gek om je voor te stellen dat er een dag komt dat alles ook weer normaal is, toch?
Midden: De hele dag werkte ik heel hard, fijn om te merken dat dat thuiswerken eindelijk een beetje serieus wordt. Het onwennige is er wel af en ik word eindelijk weer echt productief. Na werk sportte ik nog even in de woonkamer en daarna maakte ik simpele shakshuka.
Rechts: Vrijdag werd ik wakker met een gigantische to-dolijst maar ik voelde ‘m ff niet. Met het verkeerde been uit bed gestapt, zeg maar. In plaats daarvan zette ik een paar gezellige podcasts op en maakte ik op de vroege ochtend zomaar even dit kunstwerk.

Links: Ziet er echt (echt!) spectaculairder uit dan het is. Zoek op ‘easy painting autumn tree’ en je vindt genoeg tutorials voor dit soort schilderijtjes. Heel leuk om te doen!
Rechts: Ik deed een kleine work-out en knalde wat toastjes met brie in elkaar. Toen voelde ik me beter en ging ik wandelen met Nina, mijn collega. Ja – op afstand.

Links: En ‘s avonds… kwam Joran eindelijk thuis! Die twee weken waren gek genoeg voorbijgevlogen. Ik kookte een lekkere maaltijd en verder hingen we op de bank met bier en domme tv. Menselijk contact! Hoera!
Midden: Zaterdag ontbeten we met pannenkoeken en dronken we koffie op het dak.
Rechts: De rest van het weekend speelden we spelletjes met zijn ouders via de iPad (maar dan wel een fysiek spel), wandelden we een beetje en hield ik een voorjaarsschoonmaak. Dit zijn echt de hoogtepunten deze tijd. Ergens is dat ook wel even prima. Zonder een Doutzen te willen pullen: dit vreselijke virus kún je ook positief bekijken.