Deze column verscheen op 16 november 2015 op de website van Metro. Op 18 november werd ‘Digitale Ramptoerist’ gepubliceerd als lezerscolumn in de papieren versie.

Mijn bloed kookt, maar tegelijkertijd gaan er ontelbare koude vlagen tot aan m’n kleine teentje. Kippenvel. Kippenvel om de videobeelden, om hoe Rutte aangeslagen het volk toespreekt en kippenvel om die doordringende ogen van de slechteriken. Ergens op deze wereld geven mannen elkaar een dikke high five, want “YES de mensen zijn bang. Het is gelukt.”

Het is onrealistisch. Dit kan toch niet waar zijn? Vol ongeloof keek ik zaterdag urenlang tv, voor de laatste nieuwtjes en beelden vanuit Parijs. Alles wat ik zie en lees komt zo hard aan. Misselijk word ik van het idee dat mensen ideologieën nastreven op zulke walgelijke manieren en er nog trots op zijn ook. Ik vind het verschrikkelijk interessant, maar begrijp het niet. Serieus, ik probeer het, maar kan er echt níet bij met m’n hoofd.

Wanneer ik de updates nauwlettend in de gaten hou, voelt het voor mij alsof ik het bijna kan aanraken. Alsof ik me zo ook een beetje meng in dit gesprek, waar ik me verplicht toe voel. Met mijn gedachten ben ik er een beetje bij. Zodra ik ook maar één voet buiten de deur zet, ben ik praktisch alles weer vergeten. In deze wereld, mijn straat, dorp en land waar ik niets meer ken dan rust en vrede, gebeuren dit soort dingen toch niet? Niet zo overdrijven jongens, niks aan het handje. Hier gebeurt ons niks. Die politie op het station staat daar voor de show, om te kijken of je niet stiekem over het incheckpoortje van Rotterdam CS springt.

Nee? Niet?

Voor het eerst in deze strijd met IS, heb ik daadwerkelijk het gevoel dat ook Nederland gemengd is in een oorlog. Shit jongens, er is gewoon oorlog. Er is verdomme oorlog en ik heb zo’n naar gevoel dat het nog een stukkie dichterbij gaat komen en dat er een moment komt dat ook wij in Nederland twijfelen of we die metro wel in moeten stappen.

Wat moeten we er mee? Ik zie geen zwart en wit. Ik zie een stuk of vijftig tinten grijs en als jij mij vertelt dat het ook rood kan zijn, geloof ik dat. Wat ik hiermee wil zeggen: ik heb geen mening over hoe en wat er nu moet gebeuren, en met mij zijn er vast en zeker een hele hoop. Natuurlijk vluchten we niet voor de vrijheid en geven we ons niet over aan de dreiging, maar laten we toegeven dat we het allemaal steeds een beetje serieuzer beginnen te nemen. De televisie gaat weer uit. Machteloos.