Soms is lifebloggen best wel ingewikkeld. Ik beschrijf m’n blog altijd als mijn ‘online dagboek’, maar eigenlijk vertel ik mijn dagboek-boek hele andere dingen (nee joke, die heb ik niet). Punt is: het Internet hoeft niet alles te weten, maar het is soms best lastig om te besluiten wanneer iets blogwaardig is en wanneer niet. Jullie mogen het best weten als ik mijn teen stoot, maar niet dat ik in de gracht heb gekotst. Bijvoorbeeld.

1

Je vriendinnen iets willen vertellen en dat ze dan halverwege je verhaal zeggen ‘Ja! Ik las het al op je blog!’. Dit heb ik héél vaak. Mijn vriendinnen van de middelbare school zie ik niet zo vaak als voorheen, maar toch weten ze altijd alles over mij. Als ik ze na een tijdje weer zie, hoef ik ze niet meer te vertellen dat ik naar dit en dit feestje ben geweest of over nieuwe aankopen. Ze weten ‘t allemaal al, en dat vergeet ik steeds.

2

Op welk punt in een relatie/vriendschap vertel je over je blog? Dit vind ik zelf écht een lastig puntje. M’n blog is natuurlijk best persoonlijk, en van mij hoeven sommige mensen ‘m niet te lezen. In principe mag iedereen het lezen, zo naïef ben ik echt niet; ik weet dat alles wat ik heb geschreven voor eeuwig op het Internet is terug te vinden. Het punt is dat ik wel eens bang ben dat mensen die mij net niet genoeg kennen in het echt, zullen oordelen over mijn blog-ik. Ik ben hier toch echt een beetje anders (sorry fans!). Daarnaast heb ik ook met heel veel mensen contact waarbij het eigenlijk al veel te laat is om te vertellen over m’n blog. Mijn studievriendinnen heb ik het serieus pas na een maand of 5 verteld. “Hé ik heb trouwens een blog en oja, ik heb ook al een keer of vijf wat over je geschreven.” Lastige kwestie.

3

De hoeveelheid foodfoto’s die je verwerkt in je blogartikelen. Ja, daar heb ik af en toe best problemen mee. Aan de ene kant vind ik het heel leuk om mijn eten te showen, zeker als ik iets lekkers heb gemaakt of extreem healthy bezig ben. Aan de andere kant wil ik wel dat het oprecht overkomt. Niet dat jullie denken dat ik écht alleen maar pannenkoeken en chocolate chipkoekjes eet en tóch heel oneerlijk nog geen obesitas heb.

4

Soms schrijf ik zoveel oninteressante artikelen achter elkaar dat ik me ineens besef dat dit voor niemand leuk is. Ik heb echt ontelbaar veel concepten met korte stukjes tekst waarbij ik na een half uur m’n laptop dichtklap en besluit het niet te publiceren. Natuurlijk schrijf ik voor mezelf, omdat ik het leuk vind, maar ik wil wel dat het leuk gevonden wordt. Dat mensen zich er in herkennen of vermaakt worden, niet dat ik compleet de plank mis sla. Ik vind het wel vaak lastig om te besluiten wanneer iets leuk is voor jullie, mijn lezers. Aan de comments is het ook niet altijd even goed te zien!

5

Ja, die mailtjes van bedrijven die willen samenwerken… Ik heb het gevoel dat dat toch nog een beetje een gevaarlijk onderwerp is onder de lifebloggers. M’n blog moet wel míjn ding blijven, met mijn interesses en mijn woorden. Vind ik. Sommige bedrijven willen samenwerkingen aangaan die gewoon écht niet passen. Ik kreeg laatst iets over skateboarden. Hoe erg niet-Beau wil je het hebben? Aan de andere kant, het hebben van een domeinnaam kost ook geld. Ik vind het een mooi iets dat je met je hobby deze kosten kunt dekken en er zelfs nog wat aan over kunt houden! Het maken van die afweging is soms best lastig!

6

“Ga ik nu thuis blijven en aan m’n blog werken (of slapen) of ga ik uit en iets doen zodat ik ergens over kan schrijven?”. Soms moet dat de doorslag geven; dan heb ik de hele week nog niks boeiends gedaan en wil ik gewoon nog iets doen zodat ik nog wat leuks te vertellen heb in mijn fotodagboek. Sad but true.

7

Soms móet je een foto maken voor in je wekelijkse fotodagboek, maar is het daar een té ongemakkelijk moment voor. Ik had laatst een afspraak met de huisbaas. Dat was zo ongeveer het hoogtepunt van m’n dag dus eigenlijk was dat een foto waard. Dat werd ‘m alleen niet echt. Of tijdens een date. Leg dat maar eens uit.

8

Soms schrijf ik op m’n blog dingen die mijn moeder óf heel serieus opvat óf heel persoonlijk. Zo schreef ik vorige week dat ik na mijn laatste tentamen mooi even een glaasje wijn ging nuttigen (In die bewoordingen. Ongeveer.) en kreeg ik een paar avonden later een bezorgd berichtje dat ik moest letten op mijn ‘inname’. En mama, vat dit niet te persoonlijk op; ik moet gewoon een #8 hebben.