Een maand of acht geleden, tegen het einde van de zomervakantie, besloot ik iets wat voor de meeste mensen niet echt als dé oplossing voor een leuk leven klinkt: ik besloot tijdens feestjes, uitgaan, festivals en alles wat daar ook maar op lijkt voortaan lekker zelf mijn plan te trekken. Als mijn vriendinnen dit lezen denken ze waarschijnlijk ‘Ohhhh jeeees, heb je háár weer..’ maar voor mij is dit echt de opluchting van de eeuw geweest. Zou zonde zijn als ik dat niet even met jullie deel. Ja toch?

Dus, vertel.

Als ik naar huis wil, ga ik naar huis (iemand, zeg het even: nou, stoere meid hoor!). Dan blijf ik niet nog tegen heug en meug doen alsof ik het naar mijn zin heb, drie keer naar de wc waar ik ongestoord kan Facebooken en mijn tijd kan verdoen en hoef ik niet drankjes te gaan kopen om maar iets te doen te hebben. Ik kan dan serieus niet eens meer op de maat van de muziek dansen. Dan zit ik niet meer in die flow. Voel ik die vibe niet meer. En dan, lieve mensen, sta ik dus ook nog eens voor lul.

En hoe komt dat

Mijn probleem is eigenlijk dat ik snel klaar ben met dingen en snel verveeld ben (dat is ook wat ik bij een eerste date meteen mededeelde maar turns out to be nogal different… 😉 ). Over het algemeen tenminste. Ik noem even wat: judo gaf ik al op na de gele slip (haha ieuw), voetbal heb ik 2 seizoenen volgehouden, tennis was precies 3 trainingen leuk. Oja en er ligt hier nog een onafgemaakt schilderij. Maar goed, uitgaan dus: soms is het wel zó leuk dat ik niet eens doorheb dat er uren voorbij gaan, zoals vorig weekend, maar dat is zeldzaam.

Veel van mijn vriendinnen kunnen tot de zon opkomt doorfeesten, terwijl ik het rond een uur of 3 wel mooi genoeg vind geweest. Begrijp me niet verkeerd: ik heb tot dat moment een hele leuke avond gehad maar ik vermaak me gewoon niet langer. En ik kan heel slecht doen alsof. Als ik dan nog blijf hangen omdat ik niets wil missen of vast zit aan vriendinnen, herinner ik me die avond vaak niet meer als iets leuks. Dus, daarom: lekker m’n bedje in en dan vind ik het he-le-maal prima geweest.

Ook wel fijn

De laatste tijd (en dit gaat mijn moeder niet leuk vinden, sorry mam) vind ik in mijn eentje fietsen in het donker niet meer eng. Van de ene op de andere dag was ik niet meer bang in het donker en daar ben ik héél blij mee. Natuurlijk zullen er niet minder potloodventers en straatrovers op me af komen, maar ik vind het nu niet meer erg om na een avondje uit alleen naar huis te gaan en dat is een opluchting. Het zal wel iets te maken hebben met ‘wat is er nou erger dan ludduvuddu? Niks.’. Eigenlijk weet ik het wel zeker. No worries, ik ga geen enge dingen doen, maar ‘t is gewoon zo. Echt.

♥

Sinds ik deze drastische lifeswitch heb gemaakt, geniet ik zoveel meer van leuke dingen. Zijn er meer mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Ik ken namelijk weinig mensen die dit ook hebben, voor mijn gevoel heeft iedereen juist het omgekeerde; dat ze juist écht niet naar huis willen voordat de fles leeg is. Bij wijze van.