Ha-ha. Deze reis is inmiddels 1 jaar en 3 maanden geleden en nog altijd heb ik niet alle fotodagboeken uitgewerkt. Maar ik wil het zo graag dus fuck it, ik doe het gewoon alsnog. Dit dagboek móét gemaakt worden want Osaka (de tweede stad van Japan) is geweldig. Of eigenlijk is het beter te vatten met dit ene woord: hysterisch. Ik keek hier het meest naar uit en het stelde niet teleur. En nu ik alleen deze introductie al aan het typen ben komen er allerlei herinneringen naar boven dus let’s go!

Woensdag 4 oktober

Op woensdag checkten we uit in Hakone en stapten we weer in de Shinkansen (die hele snelle trein) richting de op één na grootste stad van Japan: Osaka. Dit zou echt een foodhemel moeten zijn, dé plek voor gekke foodtrends en goed Japans eten. Je begrijpt: ik konnie wachten. In de Shinkansen snackten we nog het een en ander, waaronder dit kleine kastanjebroodje. Beetje droog, maar de kastanjespijs was wel top.

Eenmaal aangekomen in Osaka liepen we met onze backpacks steeds meer richting een buitenwijk. Dat vind ik misschien wel het lastigste van vakanties, dat je niet weet wat je boekt en of dat wel een beetje op een logische plek zit. Nou, ons verblijf bleek een stoffig gaar hostel te zijn (met privékamers, natuurlijk) met bedden uit 1980 en een bouwplaats voor het raam. Niet heel prettig, maar goed, het gaat allemaal om de stad.

We fristen ons op en gingen meteen doelgericht naar een restaurant dat ik voor die avond had geboekt: Sushi Tani, in de wijk Namba. Daar las ik hele goeie reviews over en bovendien vond ik dat we na een week in Japan nog veel te weinig sushi hadden gegeten. Bij binnenkomst was ik niet bepaald enthousiast. Deze tent zat weggestopt in een steegje, achter allerlei panden en toen ik per ongeluk een blik op de keuken wierp, verdween mijn eetlust sneller dan het licht. De chefs stonden in een smoezelig hok van krap twee vierkante meter te koken (???) op de bovenkant van een koelkast. In het restaurant stonden misschien acht of negen tafels heel dicht op elkaar en er werd gerookt. Dit kon alleen maar helemaal misgaan. DENK JE. Want we bestelden tóch wat te drinken en wat te eten en dat was gewoon hartstikke lekker. Heel puur, heel basic. De verse vis is in heel Japan zo fantastisch zacht en smaakvol. Dat heb ik echt nog nooit ergens zo geproefd!

Na de smakelijke sushi wandelden we verder door het toeristische Namba. Langs karaokebars, arcadehallen, straatartiesten, lichtshows, boten… Wat een stad, niet te geloven. We dronken nog wat in een café, ook weer zo random, op de vierde verdieping van een kantoorgebouw. Dat is wel een beetje de ‘hack’ van eten, drinken en dingen doen in Japan: er spelen zich nog zes hele werelden af boven de begane grond. Waar je het niet verwacht, daar gebeurt het.

Anyway, Joran had na de saké genoeg lef om eindelijk met mij naar een karaokebar te gaan. Of nou ja, bar, we boekten een eigen kamer waar we met z’n tweeën een half uurtje mochten zingen. Ik wilde dit zoooo graag doen in Japan en it did not disappoint. Ik vind het fantastisch dat je in Japan gewoon ‘even’ naar een karaoketent kunt gaan voor vermaak. Er lopen hele groepen tieners maar ook mensen in driedelig pak die na werk nog even de longen uit hun lijf komen gillen. Geweldig. We hebben zo veel lol gehad hier, hahaha. Wat een geweldige eerste dag in Osaka!

Donderdag 5 oktober

Na een crappy nacht in het niet zo fijne hostel gingen we lekker op tijd weer op pad om deze stad verder te ontdekken. I LOVE OSAKA. Ik zeg het nu wel vaker: als Japan niet zo godsgruwelijk ver weg was, zou het mijn nieuwe ‘Griekenland’ of ‘Italië’ worden. Het is een grote speeltuin, snoepwinkel en tekenfilm in één.

Oké, terug naar deze donderdagochtend. We ontbeten bij A Happy Pancake. Hier zat het propvol (en er is zelfs een flinke wachtrij) met alleen maar toeristen. Ik had zoooo’n zin in deze pannenkoeken, maar ik probeerde mijn verwachtingen ook al iets te temperen. Nergens voor nodig, want ze waren echt heel goed. Ik denk hier nu (dik een jaar later dus) nog steeds regelmatig aan terug. Ze waren superdik, fluffy en toch niet te zwaar. Ik had een portie met milk tea-saus (en volgens mij ricotta of een frisse slagroom of crème fraîche) en pfoeeee, ik wil deze smaak heel graag nog eens ervaren. Goed begin van de dag!

Tegenover deze zaak zit een groot winkelcentrum. Dus daar gingen we weer, op avontuur. Met de lift of roltrap verdieping voor verdieping bekijken wat er te beleven valt. Een gigantische verdieping was helemaal gevuld met flipperkasten, een andere met speelgoedautomaten in allllle thema’s die je kunt bedenken, weer een andere met games en op de zevende was een zwembad. Echt, je verzint het niet.

We wandelden nog wat rond (eerlijk is eerlijk: beetje hangry en uitgeput) door de wijk Shinsekai. In het oog springt vooral deze grote tv-toren, de Tsuntenkaku tower. Je kunt hier met een lift naar boven (naar het middenplatform op deze foto, niet helemaal naar boven) en met een discoglijbaan weer naar beneden. Ook knettertoeristisch natuurlijk, maar hé, we zíjn toeristen. De rij was heel lang maar de wachttijd viel mee, dan weet je dat, mocht je hier zelf ooit zin in hebben 😉 De tocht door de glijbaan was superkort, maar wel hilarisch. Ik vind het een aanrader.

Daarna gingen we voor een late lunch bij een sushiketen met zo’n belt door het restaurant. Je gaat aan de band zitten en als er een hapje voorbijkomt dat je lekker lijkt, pak je ‘m eraf. De borden hebben (meestal) een kleur die de prijs van de sushi aangeeft. Die bewaar je of – in dit geval – gooi je in een luik in de tafel. Dit is ook weer zoiets wat je in Japan gewoon écht mee moet maken. De sushi was hier niet fantastisch goed zoals op andere plekken, maar wel gewoon echt lekker.

Die avond hadden we tickets voor de lichtexpositie van teamLAB in Nagai Botanical Garden. Dit is een grote – afgesloten – botanische tuin waar ’s avonds, als het donker is, permanent verspreid installaties staan. Van vette projecties tot meterslange rijen met gekleurde ballen waar je tussendoor kunt lopen. Na een klein uurtje hadden we alles op ons gemak al wel weer gezien, maar het was zeker een aanrader. Echt heel sfeervol! Daarna waren we extreem hongerig en kon ik even niks goeds meer verzinnen. Joran nam het roer (Google Maps) over en bracht ons gewoon WEER naar een fantastisch restaurant: Kotebuki, in Nagaihigashi. Een hele rustige tent waar we plaatsnamen aan een teppanyaki-plaat. We bestelden heerlijke malse en frisse gegrilde kip met lente-ui, en okonomiyaki. Deze kool-pannenkoek is een van dé gerechten van Osaka en daar was ik natuurlijk razend benieuwd naar. Uiteindelijk heb ik het maar één keer gegeten, maar gelukkig was ‘ie echt heel heel heel erg goed. Zo veel saus, zo veel smaken. Note to self: dit namaken.

Na dit voortreffelijke eten namen we de metro terug naar het hostel, helemaal kapot waren we.

Vrijdag 6 oktober

Een nieuwe dag in Osakaaaa! En we moesten vroeg op want we gingen vandaag op fietstour! We schakelden een gids in voor een – wat bleek – privétour door Osaka. De gewone fietsen waren op dus we kregen e-bikes. Vonden we als fitte (toen nog) (haha wow) twintigers belachelijk maar al snel waren we helemaal om, want zo konden we pas écht snel en met niet al te veel moeite de stad ontdekken. Ik ben en blijf fan van analoge fietstours, maar vooruit, dit had ook wel wat.

Onze tourguide (een Japanse jonge vent die zichzelf volledig identificeerde als Amerikaan, om de een of andere reden) loodste ons door een aantal leuke wijken, langs kastelen, shrines (tempels) en drukke en rustigere straten. Na de tour bezochten we een onofficiële Nintendo-winkel met honderden oude games en consoles die allang uit de verkoop zijn. Verder lieten we ons weer verleiden door de geur van goed eten: we gingen zitten bij Kyushu Ramen Kio Namba. Mijn portie ramen met vet varkensvlees was smakelijk maar viel niet helemaal goed. Althans, we dronken daarna weer wat bij Caffè Veloce (keten die we ook in Tokyo al een paar keer bezochten) en die koude matcha latte passeerde het maag-darmkanaal spoedig.

Snel wandelden we terug naar het hostel waar ik een middagdutje deed van bijna twee uur lang – iets wat ik normaal helemaal niet kan. Maar het was even nodig. daarna voelde ik me beter en gingen we weer op pad, weer richting Namba. Joran zocht een restaurant uit maar dit keer met twijfelachtig succes: het was op zich een goede tent maar als appetizer kregen we sushi met RAUWE kip. Dat is blijkbaar een heel gewoon ding in Japan, en het schijnt er ook echt veilig te zijn, maar mijn Nederlandse brein trok dit echt niet. Zeker niet na de toestand vanmiddag, dus Joran heeft er een geproefd (held) en de rest hebben we zo beleefd mogelijk weggemoffeld in een servetje. Wel gelachen.

We wandelden verder richting dé trekker van de wijk Umeda: het HEP Five Ferris Wheel, een reuzenrad dus. Hartstikke hoog en doodeng maar ook HEEL erg de moeite waard! Kost bijna niks en de lange wachtrij gaat heel erg snel! Bij het reuzenrad zat een grote mall met, aan de straat, heel veel restaurants met takoyaki. Dat is ook iets typisch van Osaka en moest dus geproefd worden. Het zijn een soort hartige poffertjes gevuld met (meestal) octopus en een umami sausje. De smaak was goed maar het geheel was mij iets te nat en glibberig. Ik denk hier nog wel eens aan – in negatieve zin, moet ik toch wel toegeven. Haha.

En toen begon het toch wel weer te kriebelen, tijd voor een arcade! We wandelden terug richting het hostel met onderweg af en toe een stop in een leuke gamehall. Spoiler: we hebben de hele vakantie lang, twee weken, niks gewonnen. Niks. (Overigens hebben we hier ook helemaal niet zo heel veel geld aan uitgegeven, ik gok maximaal 100 of 150 euro totaal?) (Daarnaast: ik had ook niet heel graag zo’n grote kawaii panda-knuffel mee naar huis gesleept hoor.)

Ook zetten we het avondritueel voort met een zoet toetje van de 7/11. Als je wel eens in Azië bent geweest, dan weet je: die supermarkt is geweldig. In Japan is de kwaliteit van de verse snacks en maaltijden ook serieus goed en de keuze is zo divers. Het hoort echt bij het leven in de stad. Ik ging voor een zoet proeverijtje met verschillende snackies, waaronder deze matcha-chocoladeballetjes en marshmallows in een laagje chocolade met zoete aardappelsmaak. Je verzint het niet. Maar allebei: zeer goed. Helemaal volgevroten namen we weer afscheid van Osaka. Eentje om nooit meer te vergeten!

Na Osaka vertrokken we naar Kyoto. Dat dagboek komt er hoe dan ook ooit nog aan. Misschien duurt het een jaar, maar hij komt er!