Riga, augustus 2015
Laatst sprak ik af met twee mensen die ik afgelopen zomer ontmoette in Riga. We sliepen daar in hetzelfde hostel en hebben in totaal misschien anderhalve dag veel met elkaar opgetrokken. Niet lang dus, maar daar en nu ook driekwart jaar later hier hebben we veel om over te praten en is het weer net zo gezellig. Nou is het sowieso al fijn als iemand het oprecht leuk vindt om met je af te spreken, maar ik vind hen ook gewoon heel interessant. Ze zijn allebei ruim 5 jaar ouder dan ik. De een zit in de marketingwereld en solliciteert voor de meest gave functies, de ander werkt bij een televisieproducent en bedenkt formats voor televisieprogramma’s. “Hee Beau, ik zat vandaag nog aan tafel met je held Linda de Mol.” No jokes. Een aantal jaar geleden schreef ze voor de New York Times.
Serieus, teach me how. Ik hing aan haar lippen terwijl ze vertelde over haar ideeën en avonturen. Ik wil dat ook! Ooit. Voorzichtig vroeg ik haar hoe oud ze was toen ze zich echt ging focussen. Dat ze echt werk ging maken van haar CV en actie ondernam richting haar dromen en doelen. Twintig, zei ze. Ik ben twintig.
Ik bewonder mensen die ‘iets doen’. Die ergens mee bezig zijn en er in investeren. Een van mijn vriendinnen studeert aan de Kunstacademie en gaat door tot het gaatje zodat ze naam kan maken. Andere vriendinnen doen vrijwilligerswerk om ervaring op te doen binnen hun studierichting. En hoe interessant ik mensen met die drive ook vind: het maakt me bang want ik doe ‘t niet. Straks ben ik ineens te oud om nog op te starten. Dan word ik uitgelachen als ik na mijn studie aan kom zetten met een CV met als hoogtepuntje vrijwilligerswerk bij de scouting.
Tegelijkertijd zit het helemaal niet in me om me daar nu al druk om te maken: ik ben al tevreden als ik eindelijk vakken heb gekozen voor het volgende blok. Toch komt er soms ineens een minivlaag van paniek over mee heen. Steeds vaker, eigenlijk. Hoe doen jullie dat ‘timmeren aan je toekomst’ (dit KLINKT al niet eens Beau)? Ik wil straks óók vergaderen met Linda! Dat komt me toch niet zomaar aanwaaien?
Oh men hoe vreselijk herkenbaar is dit. Hier nog zo één. Ik heb een vriendin die een MAAND naar New York is gegaan, voor het Rode Kruis vrijwilligerswerk doet, straks haar bachelor gaat halen van een mega prestigieuze studie en daarna wil ze voor een master naar Oxford en Genève. Men.. En een kennis die zo hard aan de weg timmert om het te maken in de muziekwereld, en ook zij maakt echt grote stappen al. En dan kijk ik naar mezelf. Zucht. Aan de ene kant denk ik: ik studeer aan een universiteit, heb heus dingen die ik goed kan, ik houd al heel lang een blog bij -wat ook best wel een ding is hoor, don’t forget- en naja ik denk wel echt dat het goed gaat komen. Maar dan komen er dit soort succesverhalen voorbij, en gaan mijn handen jeuken. IK MOET OOK, denk ik dan. MAAR WAT. EN HOE. Ik snap je, dus. Komt wel goed; wij komen er wel! Liefs!
Bijzonder hé hoe inspirerend een gesprek kan zijn of hoe hard het je aan het denken (of twijfelen) kan zetten.. Maar je timmert nog aan je weg dus wie weet ben jij over die 5 jaar wel diegene die dit gesprek voert in plaats van met open mond luistert. Komt goed!
Same here Bonnie ✌️
We’ll get there eventually
Eh, ja, dit is heel herkenbaar! Om dit een beetje te kunnen realiseren heb ik besloten de kunstacademie te doen na mijn mbo-opleiding. Zit nu in het propedeusejaar, dus ik heb voorlopig nog even genoeg tijd om na te denken 🙂
Ik heb literatuurwetenschap gedaan en doe nu filosofie. Ik ben eigenlijk vrijwel meteen tijdens mijn studie dingen ernaast gaan doen, omdat ik wist dat je met literatuurwetenschap alleen (dus echt alleen de studie) sowieso heel moeilijk aan een baan komt. Daardoor heb ik misschien weinig negens gehaald, maar ik wilde dan ook niet promoveren en vond de ervaring ernaast ook heel belangrijk. Ik weet niet hoe het bij jouw studie zit, maar bij ons werd er niet eens over stages gepraat, terwijl zoiets heel goed kan zijn. Niet alleen voor je cv, maar ook voor jezelf om erachter te komen wat je wil en kan.
En wat betreft vrijwilligerswerk: je kunt eens kijken op http://www.nederlandcares.nl, volgens mij zit het ook in Utrecht. Dan zit je nergens aan vast als je vrijwilligerswerk wil doen (je kiest gewoon een organisatie/activiteit uit, schrijft je ervoor in als je kan en dan ga je dat een keertje doen) en je kunt ook verschillende dingen uitproberen.
En je blog is natuurlijk ook iets! Ik zet die sowieso altijd op mijn cv en dat vinden mensen ook interessant.
Stage wil ik zeker gaan doen ja, is bij mijn vakgebied ook heel belangrijk! Bedankt voor je tip 🙂