Bedankt voor het geduld, familie en vrienden: hier is dan eindelijk het eerste dagboek van de mooie reis die Maudy en ik maakten door Vietnam. Eind juli vlogen we naar het zuiden om vanaf hier in vier weken ongeveer 2000 kilometer naar het noorden te reizen. Ho Chi Minh vonden we allebei ‘wel leuk maar niet voor te lang’. We waren hier twee volle dagen en dat was prima om rustig te acclimatiseren. Wat bezienswaardigheden betreft, is Ho Chi Minh vrij kaal. De drukte is wel indrukwekkend (meer dan we op andere plekken in Vietnam hebben gezien!) en ‘s avonds is er genoeg te doen! Leuk feitje: we dachten op dit moment nog dat we in de hoofdstad waren. Reizigers die we zijn.
Vrijdag 28 juli & zaterdag 29 juli
Mijn backpack zat dicht, ik had afscheid genomen en al minstens 10 keer gecontroleerd of m’n paspoort nog in de tas zat (want dat horrorscenario maak ik liever niet nog eens mee). Rond de middag checkten Maudy en ik onze bagage in en een paar uur later vertrokken we vanaf Schiphol richting Doha, in Qatar. De vlucht duurde een kleine 6 uur en vloog voorbij. Na een korte overstap hadden we nóg een vlucht van 8 uur en ook dit hielden we prima vol. Meevaller dus, lekker begin. Ook waren we opvallend snel door de douane en later bleek hoe dat kwam: de meeste Nederlanders reizen met een soort aanvraag en kopen op het vliegveld in Vietnam de stempel. Véél goedkoper dan hoe wij het deden, met een officiële sticker die we zelfs helemaal op hebben gehaald bij de ambassade in Den Haag. Nouja goed, we zijn binnen en daar gaat het om. Op het vliegveld hesen we als ekte backpackers de bagage op onze rug en stapten we de overweldigende hitte in. Zon, klam en onmiskenbaar Azië (zeg ik na één reisje naar Thailand, maar het is zo: het is anders en tropisch). Een shuttlebus bracht ons binnen een half uurtje naar de straat waar ons hostel aan ligt, heel fijn. We checkten in, namen een koude (:() douche en gingen meteen op zoek naar eten. Ik was enthousiast, Maudy niet zo maar dat komt hopelijk nog wel. Wat het eten betreft dan; we keken allebei onze ogen uit bij de megadrukke straten met meer scooters dan fietsen in Utrecht en genoten van de gekte van een Aziatisch land. Bij een restaurant aan de ‘backpackersstraat’ (Bui Vien, als ik het goed heb begrepen) bestelden we een paar kleine gerechten maar dat bleek veel te veel te zijn. Iets verder in die straat zagen we rooftopbar The View. De bar komt niet boven alle gebouwen uit maar het is de perfecte plek voor een drankje omdat de aankleding heel kleurig en gezellig is en omdat het er een beetje waait. We dronken hier een paar cocktails en gingen daarna rond 11u naar bed.
Joke of the day: wachtend tijdens het boarden vraagt Maudy zich af waarom er ‘je maintiendrai’ op ons paspoort staat. ‘Waarom in het Frans? Doe gewoon ‘viva hollandia’ ofzo.’
Zondag 30 juli
Met de jetlag gaat het prima (die is er eigenlijk niet eens) maar we sliepen deze nacht voor geen meter. In onze dorm liggen twee Ierse meisjes en verder nog zes Britten die ons vannacht na een kroegentocht wakker hielden en het was vooral veel te koud in de kamer. Na een karig (maar gratis) ontbijt wandelden we naar Ben Thanh Market. Daar hebben we rondgekeken maar niet echt iets gekocht. Daarna weer terug naar het hostel voor een nieuwe outfit. Het was vandaag snikheet, niet te doen. Die middag gingen we met een georganiseerde tour naar de Chu Chi tunnels, waar de Vietnamezen in onderdoken tijdens de oorlog met Amerika. We liepen een klein stuk van de gangen onder de grond en kregen veel uitleg over de boobytraps en dat soort dingen. Best interessant (en een must see als je in HCMC bent) (vooral omdat daar verder niks te doen is maar daarover later meer haha) maar niet héél shocking of echt onmisbaar ofzo. ’s Avonds aten we noodles op kleine stoeltjes en daarna gingen we naar skybar Chill. Geen grap: ik moest daarboven een beetje huilen van geluk. Het gevoel dat het zo goed gaat met me de laatste maanden en het besef dat we daar gewoon samen stonden, aan de andere kant van de wereld boven zo’n grote stad. Heerlijk. Ik hou van uitzichtpunten. We kochten gedwongen één Corona van 7 euro en hebben daarmee de hele avond van de muziek en het uitzicht genoten. En van de verschrikkelijke dansmoves van de Aziaten die met ons op de foto wilden (oke andersom). Het was er trouwens best fancy: met teenslippers kom je niet binnen en voor je zelfvertrouwen is het wel gewoon handig om er daar een beetje netjes uit te zien.
Maandag 31 juli
Van één biertje word je niet brak en we hadden heerlijk geslapen. Klaar voor een hele dag sightseeing :thumbs: We begonnen aan een door het hostel uitgestippelde route door de stad en stopten bij het Oorlogsmuseum. Het zal wel aan ons liggen maar we vonden het daar allemaal niet zo spannend. Sommige delen waren wel interessant maar de voornaamste reden dat we daar ruim een uur hebben rondgelopen, is omdat er airco was. Vervolgens hebben we op het terras van Highlands Coffee (keten in de grote steden) hele lekkere ijskoffie gedronken. Die suikerkick hadden we echt even nodig, daarna liepen we vol energie langs de Notre Dame en de rest van de iets chiquere en modernere Franse wijk. Ken je dat liedje van Le-Le-Louis Vuitton? (zo niet: houden zo want het blijft irritant hangen). Dat is nu al de titelsong van onze vakantie, vandaar deze foto. Bij de rivier socializen we nog even met twee Vietnamese bejaarden en daarna liepen we een groot stuk naar het hostel. ’s Avonds aten we hele lekkere Vietnamese hapjes bij een restaurant met doof personeel. Verandert niks aan het eten maar het concept was heel leuk. De naam weet ik helaas niet meer, maar het zit ergens in de backpackersstraat en in de etalage hangt een poster met uitleg over het concept.
0 reacties